Caracal
De caracal lijkt
nog het meest op een wilde kat die lange tijd geleden in Nederland
ronddoolde, de lynx. Beide dieren hebben aan de uiteinden van hun oren
een typerend plukje haren zitten. Maar daar houden de uiterlijke
overeenkomsten op. Want waar bij de lynx een korte, stompe staart zit,
heeft de caracal er een van normale lengte.
Kattengedrag
Qua gedrag heeft de
caracal veel overeenkomsten met de kat zoals wij die kennen. Ze houden
van klimmen, zijn speels en ze jagen het liefst ’s nachts of in de
schemering. Ook in de onderlinge omgang verschillen caracals niet veel
van hun tamme familielid. De dieren leven het liefst zonder een van
hun soortgenoten in de buurt. Vrouwtjes hebben elk hun eigen
territorium, die slechts voor een klein deel overlappen. Het
territorium van mannelijke dieren overlapt juist meerdere van die
vrouwelijke territoria. Een vrouwtje paart uiteindelijk ook met
meerdere mannetjes.
Spierbundels
Spierkracht hebben
de caracals in ieder geval. Door sommige auteurs wordt de caracal
omschreven als de snelste katachtige van zijn grootte. En er zijn
verhalen bekend over een caracal die vier tot vijf meter hoog in de
lucht sprong om een vogel te vangen. En dat vanuit zittende positie!
Voor de meeste landdieren moeten ze meer moeite doen. Vaak krijgen ze
die pas te pakken na een korte, maar snelle achtervolging.
Huisdier
Caracals zijn, in
vergelijking met huiskatten, veel minder voorspelbaar. Voor kinderen
is de caracal dan ook niet geschikt als huisdier. Door de dieren op
jonge leeftijd te laten wennen aan de mens zal hun gedrag zich
aanpassen. Onbedoeld kunnen ze toch mensen of andere dieren verwonden.
Vaak is dat een combinatie van hun speelse gedrag en grote
spierkracht. Een combinatie die ook voor huisraad niet veel goeds
voorspelt. |